Laat gaan
"laat hem maar even gaan" en "laat maar even uitjanken" en "ach ja, misschien niet heel normaal gedrag, maar komt wel goed als hij groter is...
Allemaal van dit soort uitspraken waarvan ik nu, inmiddels ruim 40 jaar later, denk hadden ze allemaal maar veel beter opgelet. Toegegeven, vroeger wist men er veel minder vanaf, of had men simpelweg geen enkel idee wat autisme is. Met die opstelling en houding van iemand, als ze dat zeggen kan ik best een eind in meegaan, maar voor mij blijft ook gewoon de hele simpele gedachte dat je als ouders weet hoe je zelf bent en was en in hoeverre je dat hebt meegegeven aan je kind. Of in hoeverre het doen en laten nu en vroeger van je ouders van invloed is op in dit geval mij.
Het heeft in mijn geval dus zo'n 40 jaar geduurd, omdat ik een jaar of 2 geleden een diagnose kreeg waarvan autisme de uitschieter was. Ineens vallen er dan onnoemelijk veel puzzelstukjes op hun plek en ga je automatisch nadenken over veel dingen die telkens weer op je pad gekomen zijn. Of juist waarom je deed als kind wat je deed, anders zijn dan anderen en toen ik ouder werd anders WILLEN zijn dan anderen. Iedereen rechtsaf? Dan ga ik links. Iedereen dezelfde sneakers, dan wil ik juist hele andere. Zoals gezegd, veel puzzelstukjes die op hun plek vielen, maar het belangrijkste stukje is het moeilijkst. Het begrip krijgen vanuit je omgeving. In mijn geval begrip krijgen vanuit mijn eigen familie, iets wat maar niet wil lukken en tot op de dag van vandaag ik ook niet gekregen heb.
Reactie plaatsen
Reacties