Herkenning
Herkenning is precies datgene waar ik eigenlijk mijn hele leven al op hoop. Iemand die het snapt, iemand die het begrijpt en ziet wat autisme met me doet. Waarom sommige dingen daardoor moeilijker worden voor mij, dingen die voor anderen juist simpel en gewoon zijn.
Zo lang herkenning uitblijft, word je niet begrepen. Maar zelfs als het wel gezien en begrepen word, is en blijft het met autisme moeilijk. Waarom? Omdat het zich bij iedereen op een andere manier kan uiten, maar tegelijk ook veel overeenkomsten kan hebben.
Vorig jaar oktober is mijn vader overleden en ondanks dat mijn eigen familie het niet wilde heb ik besloten om de broer van mijn vader te informeren over het overlijden. Mijn vader en mijn oom hadden namelijk al heel erg lang geen contact meer. Wat er ook gebeurt is, wat ook de oorzaak was dat ze geen contact met elkaar hadden vond ik niet van belang. Ik vond het niet meer dat normaal en fatsoenlijk om hem te laten weten dat zijn broer was overleden. Hij stelde dat zeer op prijs en dat zegt mij dat ik de goede keus gemaakt heb.
Deze blog heet "herkenning" en dat is belangrijk, althans ik vind het belangrijk. Doordat ik contact gelegd had met mijn oom, heb ik ook na heel lange tijd weer contact met mijn nicht gekregen. Ik kreeg van haar een email met als titel "herkenning" en ze vertelde mij dat ze mijn website had bekeken en mijn blogs gelezen had. En dat ze, niet in alles maar wel in heel veel, dus herkenning ziet bij zichzelf. Dat deed enorm veel met mij! Waarom?
OMDAT IEMAND JE BEGRIJPT!
Reactie plaatsen
Reacties