Waarom een blog over het uiten van gevoelens en emoties? Omdat maar weinig mensen begrijpen dat dat bij mij niet goed lukt. Vraag me niet waarom, maar dat zit m'n hele leven er al niet in. Hierdoor denken mensen al snel dat je asociaal bent, omdat ze niet aan je kunnen zien hoe je je voelt. Over sociaal gesproken; ik voel me over het algemeen niet erg prettig in een groep mensen, zeker niet als het allemaal vreemden zijn. Maar daarentegen, en dat ligt geheel aan hoe ik me die dag voel, lukt dat soms juist wèl. Gek genoeg is dat niet verklaarbaar voor mezelf.
Daarentegen zeg ik altijd alles wat ik bijvoorbeeld tegen kwam toen ik nog werkte. En dat is natuurlijk wel degelijk een vorm van het uiten van gevoelens en emoties. Misschien niet in de letterlijke betekenis, maar toch. Maar helaas zijn er meer mensen die daar niet tegen kunnen dan wel, althans zo lijkt het. Als je dan je mond open doet om te zeggen wat je tegenkomt aan zaken die (in mijn ogen) niet goed zijn, niet kloppen, of soms zelfs voor gevaarlijke situaties kunnen zorgen, dan ben je een bijdehand, een zeur. Uiteindelijk, als je dat maar vaak genoeg te horen krijgt, heb je dan ook geen zin meer nog iets aan te geven en op gegeven moment is dan van mijn kant teveel onduidelijk geworden en niet te begrijpen, waardoor ik het meteen al veel minder naar m'n zin heb. Wat als gevolg heeft dat uiteindelijk deze baan ook geen lang leven beschoren is.
Reactie plaatsen
Reacties