47 jaar ben ik nu en eigenlijk vanaf het moment dat ik me het allemaal kan beseffen doe ik veel, zo niet alles, voor anderen. Tenminste, als je bij mij aan de goede kant zit. Er zijn veel mensen die (als ze mij kennen) nu misschien zeggen dat het onzin is, maar ik zal het even uitleggen:
Altijd ben ik behulpzaam geweest, dat heb ik zelfs van mijn moeder zo vaak gehoord en moeten horen. Toen ik klein was al en m'n moeder was ziek (m'n vader op z'n werk) was ik degene die een kopje thee maakte en dat bracht. Zo waren er nog meer kleine dingetjes, ik was tenslotte nog maar een kind.
Er zullen dus mensen zijn die het niet met me eens zijn, maar dat ben ik wel gewend. Maar waarom ik zeg dat ik mijn hele leven al alles doe voor anderen heeft te maken met dat ik me veel aantrek van anderen. Als iemand hulp nodig heeft, of als ik dat merk, dan ga ik. Dan sta ik aan voor diegene en dan ga ik!
Ik heb gemerkt dat iemand daar ook gebruik van kan maken. Helaas is dat in een vorige relatie gebleken, het was makkelijk dat ik alles deed natuurlijk. En daar werd op gegeven moment ook flink van geprofiteerd. Mijn probleem daarmee was dat het toen al zo ingebakken was dat ik niet beter wist om maar gewoon te doen en blijven doen waarmee ik bezig was. Dat is ook mijn valkuil en het gekke is dat ik dat ook weet. Ik bleef en blijf doorgaan voor iemand waar ik een goed gevoel bij heb of waarbij ik me op mijn plek en gemak voel, maar tegelijkertijd loop ik mezelf voorbij. Ik weet het en toch ga ik door, omdat het mijn (dag)ritme is geworden, omdat het in me zit. En juist dat is zo moeilijk te doorbreken, mijn ritme, mijn dagindeling. Als ik die eenmaal heb dan voelt dat prettig. En als ik me prettig en er goed bij voel ga ik.... All in!
Reactie plaatsen
Reacties