Ik zie, ik zie wat jij niet ziet

Ik zie, ik zie wat jij niet ziet,

Ken je dat? In je ooghoeken iets zien? Moet je je nu eens voorstellen dat je echt gewoon zo'n beetje alles ziet. Elk pluisje op de grond, alle gekkigheid op straat, dingen die daar niet horen, mensen die iets doen of een beweging maken, iemand die iets zegt waarvan ze denken dat jij het niet hoort. Want ja, het is niet alleen zien, maar ook ongeveer alles horen. Maar geloof me, het is allebei vaker meer vervelend dan niet. En als het gaat om pluisjes, kruimels, dingetjes op de grond thuis, dan is het ook nog zo dat ik dat vrijwel meteen moet opruimen, want als ik dat niet doe dan weet ik dat het de hele tijd er ligt. En dat kan natuurlijk niet.

Iets zien op televisie, waarvan ik denk dat de commentator of presentator dat ook wel ziet, maar niets is minder waar, ze hebben het er niet eens over. Weer iets voor mij om over na te denken, om over te twijfelen. Want dat laatste gebeurt natuurlijk ook als het vaak lijkt of ik echt de enige ben die het ziet, hoort, merkt.

Een blaadje in een plant dat los hangt, een hoekje omgevouwen in een boek, een stickertje onder iemand z'n schoen, een kaartje in de nek bij iemand die ik zie lopen, 3 lampen waarvan er eentje scheef hangt... En ga zo maar door, gewoon alles zien is echt zo fucking irritant. Juist ook, omdat anderen het niet zien, of het interesseert ze dan niet om het met mijn eigen woorden te zeggen.

Alles maar horen en zien zorgt er dus mede voor dat ik 24/7 aan sta. Ook dat is iets waaraan ik gewend ben geraakt, maar ik zou weleens een dag willen dat het niet zo was, dat m'n hoofd echt even rust heeft.