Laat ik voorop stellen dat ik vroeger zeker niet alles goed gedaan heb. Sterker nog, er zijn best wat dingen die ik gewoon nooit had moeten doen. Ik praat nu over de periode van mijn tienerjaren tot midden 20, dus ruim 25 jaar geleden. Noem het hoe je het wilt benoemen, maar ik denk dat ik vanaf midden 30 langzamerhand het licht begon te zien en stapje voor stapje er naartoe gewerkt heb om met positiviteit naar voren te gaan kijken.
Zeker toen, vlak voor en middenin de coronatijd, onze 2 kindjes werden geboren, is het moment geweest dat ik op mijn manier enorm mijn best doe om veel, heel veel dingen uit het verleden los te laten. En neem maar van mij aan, dat is heel moeilijk.
Maar hoe kan het toch dat er mensen zijn die tot op de dag van vandaag mij constant moeten blijven herinneren aan al die verkeerde, foute, slechte dingen van zo'n 30 jaar geleden? Daar telkens maar aan herinnerd moeten worden vreet aan iemand, vreet aan mij. Dat terwijl ik al vaak heb toegegeven dat ik inderdaad een hoop dingen niet goed heb gedaan, maar laat ik daarbij dan ook maar even zeggen dat zij nooit hebben begrepen en willen begrijpen wie ik ben, wie ik was, waarom ik doe en deed wat ik gedaan heb. En vooral wat mijn manier was en is om door het leven te gaan.
Eigen familie die je maar blijft herinneren aan... Die, zelfs zonder het letterlijk te zeggen, laten doorschemeren dat het blijkbaar nog steeds allemaal dwars zit bij hun. Wrijving die maar blijft, omdat ze niet los kunnen laten. Het niet kunnen of willen laat ik in het midden, maar als ik zo enorm mijn best doe en notabene door mijn eigen familie keihard in de steek gelaten word, heb ik de indruk dat het een kwestie is van niet willen begrijpen, er dus geen moeite voor willen doen.
Dan ben ik ook nog degene geweest die het in de afgelopen jaren heel vaak geprobeerd heeft. Geprobeerd om uit te leggen hoe alles werkt bij mij. Geprobeerd om toenadering te zoeken, op mijn manier. Maar altijd, als er dan een ontmoeting was (kopje koffie doen, verjaardag etc) voelde ik aan alles dat die genoemde wrijving er nog steeds was. Een paar dingen die mij altijd zullen bijblijven;
Aan mijn vriendin is letterlijk gevraagd waarom zij kiest voor mij. "Hij heeft tenslotte een uitkering*. Er is ook gezegd "weet je wel hoe hij is" en "hij kan soms raar doen, raar uit de hoek komen"... Vergeet in deze context niet dat zij dus nooit moeite genomen hebben alles vanuit mijn perspectief te bekijken danwel te begrijpen. Ook vonden ze het lezen van mijn blogs hier erg confronterend en teleurstellend. Maar ja, wat wil je als je je nooit in mijn verplaatst hebt en iemand tot in lengte van jaren het verleden maar blijft nadragen?
Mijn vader is eind 2023 overleden aan de gevolgen van Alzheimer en hij was de enige die het allemaal wel begreep en snapte tot op bepaalde hoogte. Zelfs alles omtrent het hele traject van mijn vader met Alzheimer tot en met de begrafenis en dienst heeft een wrange nasmaak bij mij achtergelaten. Ik ben in weinig tot niets gekend en kwam er op de dag van de begrafenis achter dat er genoeg met z'n allen is ondernomen... Zonder mij en mijn gezin.
Dit alles heeft ertoe geleid dat ik nu niet eens mijn vader kan herinneren zonder dat daar meteen kwaadheid om de hoek komt kijken jegens de rest, vanwege alles dat ik op mijn bord gekregen heb door mijn eigen familie.
Ik vergeet namelijk niets.
Reactie plaatsen
Reacties